Week 6 - Chaos en drukte vs. Rust en stilte

Hallo allemaal!

De zesde week van mijn Zuid-Afrika reis zit er alweer bijna op. Ik heb me gisteren gerealiseerd dat ik nu al over de helft ben. Volgende week gaan we twee weken naar Kaapstad! Die trip leek nog zover weg, maar aanstaande zondag zitten we toch echt in de auto op weg naar het zuid-westen van Zuid-Afrika! Tof!

Maar goed, wat is er deze week allemaal gebeurd? Eigenlijk de gebruikelijke dingen, al is het wat drukker dan normaal vanwege de naderende vakantie naar Kaapstad en het verlof van chauffeur Martin. Veel afspraken moeten nog voor de vakantie afgehandeld worden en doordat Martin er niet is moet Heather (en nu ook Neil af en toe) overal naartoe rijden. Denk aan ritjes van en naar het ziekenhuis om baby'tjes te laten onderzoeken, bepaalde boodschappen ophalen enz. Normaal gesproken nam Martin deze ritjes voor zijn rekening. Je staat er niet bij stil, maar er gaat toch echt wel veel tijd zitten in dat op en neer rijden. Vooral ook omdat het ziekenhuis in Johannesburg niet bepaald naast de deur is. Johannesburg is een hele grote stad en over een retourtje ziekenhuis doe je toch al gauw een uur (als het verkeer meezit).

Ook zijn er weer baby's geadopteerd of naar een pleeggezin gegaan en zijn er weer een aantal baby's binnengekomen. In het begin vond ik dat heel erg bijzonder om mee te maken. Dat is het nog steeds, maar ik moet eerlijk zeggen dat het 'gewoon' begint te worden. Het begint zelfs een beetje te wennen! Dat klinkt misschien gek, maar het is immers wel normale gang van zaken in een kindertehuis.

Ikzelf heb deze week vooral weer bijgesprongen bij de balie en de administatie. Omdat Heather het nu zo druk heeft ben ik vanochtend ook in haar plaats aanwezig geweest bij een 'case conference'. Hierbij werden alle baby'tjes in het tehuis besproken met verschillende sociaal werkers. Ik moest hierbij notuleren en later alles doorgeven aan Heather. De Case conference vond plaats in het hoofdkantoor van Johannesburg Child Welfare, de organisatie die kinderen opvangt en ze in een tehuis plaatst. Ik ben er samen met Tumi (sociaal werkster in opleiding) heengeweest en het leukste was, niemand kon ons brengen. We moesten er helemaal zelf naartoe!

Vandaag ben ik dus voor het eerst alleen de straat opgegaan en dat was met toch een belevenis! Ik was serieus de enige blanke die op straat liep (dat was al een hele ervaring). Had ook het gevoel dat ik de hele tijd aangestaard werd. Volgens Tumi gebeurt dat bij elke vrouw die voorbij loopt. Mannen roepen de hele tijd dingen naar je, dat is niet altijd even prettig. Je moet met vertrouwen de straat overlopen, zodat mannen kunnen zien dat je sterk bent en dat ze je niks kunnen maken (helaas vinden er in Zuid-Afrika per jaar nog superveel verkrachtingen plaats. Het resultaat daarvan is terug te zien in het kindertehuis!). Maar goed, ik probeerde dat dus maar te doen. De hele tijd heb ik opmerkingen genegeerd en ben ik doorgelopen! Maar dat was moeilijk, want het was superdruk op straat. Overal waren mensen dingen aan het verkopen zoals fruit, gebakken vlees, muziek en dvd's (ook vieselijke dvd's als je begrijpt wat ik bedoel... gewoon pal op straat... bah!). Op sommige plekken kon je je haar ook laten doen, gewoon midden op straat op een plastic stoeltje. Het stonk ook heel erg naar unrine en afval. Zo lag de treinrails bijvoorbeeld helemaal onder de troep. Daarnaast heeft Tumi me een plaatselijke snack laten eten: kota. Dat is een stuk witbrood, met daarin groenten en friet. Machtig maar wel lekker! Ik vond het heel tof om gewoon eens tussen de mensen te lopen: de mensen die op straat werken en leven. Het was een hele ervaring!

Oke, volgende avontuur: we gingen op zoek naar een taxi. Dat is in Zuid-Afrika heel anders dan in Nederland. Hier heb je kleine busjes, die gewoon maar een beetje rondrijden. Je moet zelf aangeven of je uit of in wilt stappen. Die busjes zitten dan ook propvol en het is een hele kunst om erin en er weer uit te kruipen. Oh, en ze rijden als idioten! Wat was het een enorme chaos op de weg! Heb met angst en beven in dat busje gezeten. Was blij dat ik er weer uitkon!

Van de chaos en de drukte naar de rust. Deze week heb ik namelijk ook een heel bijzonder weekend meegemaakt. Een 'spritueel' weekend. Ik wist van te voren helemaal niet wat ik ervan moest verwachten en heb het dus gewoon maar helemaal over me heen laten komen. Dit Ladies Camp-weekend vond een uurtje rijden van Johannesburg plaats in La Verna, een terrein met allemaal huisjes (inclusief een kerk, een kerkhof, een eetzaal en een ontmoetingszaal) dat beheerd werd door een katholieke pater. Wat was het daar prachtig en wat had het een schitterende omgeving! Het kamp lag aan een riviertje (waar af en toe enorme vissen uit omhoog sprongen) waarlangs grote bomen groeiden. Heel rustgevend!

Nu, wat hebben we allemaal gedaan afgelopen weekend? Tja, allereerst hebben we een aantal keer God aanbeden door te zingen. Niet zoals bij ons, maar echt van die gospel muziek. Dat vond ik serieus echt heel erg mooi. Vooral omdat mensen spontaan een tweede stem er doorheen gooien. Prachtig! Door die muziek kom je in een bepaalde sfeer. Vooral ook omdat mensen er helemaal inzitten en daadwerkelijk doormiddel van muziek God willen bereiken en aanbidden. Ik ging ook helemaal mee in die sfeer. Tussen de muziek legden mensen spontaan uit waarom ze zo in God geloven. Er zaten ook erg indrukwekkende verhalen tussen. Een vrouw vertelde bijvoorbeeld dat haar man zijn baan had verloren door een hartaanval. Hij had er lichamelijke klachten aan overgehouden. Zij dankte God voor deze gebeurtenis. Waarom? Een paar maanden later overleed haar dochter in een auto-ongeluk. Ze dankte God dat haar man de tijd had gekregen om tijd met zijn dochter door te brengen, want toen hij nog werkte had hij minder tijd voor haar. Heftig he? Dit is slechts een van de verhalen die verteld zijn. Verder was er ook een gastspreekster die vanuit de bijbel verklaarde dat vrouwen sterk zijn. Ook erg ionteressant om te zien. Vooral omdat dee vrouw heel goed kon vertellen. Af en toe had ik wel momenten dat ik bij mezelf dacht, oke... ik ben hier echt te nuchter voor, maar over het algemeen was het weer mooie ervaring. Vooral om te zien hoe mensen met hun geloof omgaan.

Zo, ik ga maar weer eens stoppen. Deze week was een week van uitersten. Aan de ene kant de rustiek van een spititueel weekend, aan de andere kant het drukke en chaotische stadsleven van Johannesburg. Ik kijk heel erg uit naar de komende twee weken want dan zal ik met de familie Rossouw op vakantie gaan naar Kaapstad! Tof he? Ik ga dus nog veel meer zien van Zuid-Afrika! Jullie kunnen de ervaringen in Kaapstad lezen in mijn volgende bolg. Tot dan!

Baie groete en soen!

Debbie